Alles wat voorheen zo vanzelfsprekend was, voelt nu als een klein cadeautje dat ik toch zo ontzettend graag uit zou willen pakken, maar dat helaas nog even wat langer op zich moet laten wachten.

Het naar mijn ouders kunnen gaan en ze even een dikke knuffel en kus geven omdat ik zo ongelooflijk veel van ze houd. Het bij vriendinnen op bezoek kunnen gaan om onder het genot van een heerlijke kop thee, weer even bij te kletsen. Het volop kunnen genieten van onze drie hockeyende kinderen tijdens het spelen van hun hockeywedstrijden. Het even gezellig door het centrum van Uden, waar het altijd zo gezellig is, te kunnen slenteren.
Het in de auto kunnen springen om bij vrienden die niet zo 1,2,3 om de hoek wonen langs te gaan om er een super gezellige dag van te maken. Het kunnen pakken van een terrasje omdat ik daar gewoon even zin in heb, of het gezellig uiteten kunnen gaan met ons gezin. En zelfs het gewoon kunnen “socializen” tijdens het boodschappen doen of tijdens het wandelen met de hond, of iemand kunnen feliciteren met het geven van drie zoenen.
Niks is vanzelfsprekend meer op dit moment.

Onzekere tijden en uit balans

We kunnen er niet meer om heen; de Coronacrisis heeft het dagelijks leven van velen van ons volledig op zijn kop gezet en bij sommige van ons heeft de crisis er zelfs voor gezorgd dat we deels of volledig uit balans zijn gebracht.
Niemand weet hoelang de zorgmedewerkers, de schoonmakers, de leerkrachten, de supermarktmedewerkers en iedereen die verder nog binnen de vitale beroepsgroep werkt, de benen uit hun lijf moeten blijven rennen en zich driemaal in de rondte moeten blijven werken om alles zo goed mogelijk in de goede banen te blijven leiden.

Niemand weet hoelang we nog met zijn allen op 1,5 halve meter afstand van elkaar moeten blijven en met een grote boog om elkaar heen moeten blijven lopen; iets wat voor mij in ieder geval als heel onnatuurlijk aanvoelt, ook al weet ik dat iedereen het doet en moet.
Ook weet niemand hoelang we nog gescheiden moeten blijven van onze lieve familieleden, hoelang we nog zoveel mogelijk binnen moeten blijven, thuis moeten blijven werken, scholen en universiteiten gesloten blijven. Horecagelegenheden, winkels en kapsalons dicht blijven. En tandartspraktijken, fysiopraktijken en al die andere praktijken die zorg leveren aan de mensen, noodgedwongen hun deuren gesloten moeten houden of alleen in noodgevallen de deuren mogen openen.
En wat te denken van al de sporters, van amateurs tot aan topsporters, artiesten, van zangers/zangeressen tot aan musicalartiesten en acteurs/actrices, die nu hun passie, hobby en/of beroep noodgedwongen stil hebben moeten leggen.
Het raakt ons allemaal diep en niemand weet hoelang dit allemaal nog gaat duren.

Verbroedering, saamhorigheid, verbondenheid en weer even terug naar de kern

En toch … toch bekijk ik het vooral van de positieve kant en ben ik van mening dat dit alles waar we nu met zijn allen doorheen gaan, ook iets moois en waardevols met zich meebrengt: Want die liefde voor elkaar, de saamhorigheid en de eenheid die we nu met zijn allen voelen en met elkaar delen, hoe mooi en bijzonder is dat?
En wat te denken van het weer oog hebben voor de kleine dingen die het leven zo mooi en bijzonder maken zoals een vriendelijke groet of een lach op iemands gezicht wanneer je elkaar passeert en elkaar even aankijkt. Het weer oprecht kunnen genieten van de prachtige natuur om ons heen; een prachtige zonsopgang, vogels die je voorheen eigenlijk nooit zo opvielen, maar die je nu opeens wel opvallen en waar je nu opeens oprecht van kan genieten wanneer zij hun mooiste lied voor je zingen, fluiten of tjilpen. Of ineens intens kunnen genieten van de zon die door het wolkendek heen breekt of van een strakblauwe heldere lucht. Hoe fijn is dat?
En wat te denken van het respect dat we in één keer weer voor elkaar hebben; respect omdat we in de zorg, in het onderwijs, de schoonmaak of in één van de vele andere vitale beroepsgroepen werkzaam zijn. Of gewoon omdat we zijn wie we zijn. Hoe mooi en bijzonder is dat?

En ja, natuurlijk brengt de Coronacrisis ook ontzettend veel verlies, verdriet, rouw, angst, eenzaamheid, onzekerheid, frustraties, boosheid en gevoel van vrijheidsbeperking met zich mee.
En dat mag natuurlijk ook; ik bedoel deze gevoelens horen er ook gewoon allemaal bij.

Dankbaar met de beide benen terug op de grond gezet en terug naar de kern

Maar eigenlijk kan en wil ik er niet meer om heen; door dit alles ben ik nog bewuster dan dat ik al stond, in het leven gaan staan. Niets is vanzelfsprekend, leef met de dag en in het moment. Geniet van al het mooie dat het leven en de natuur ons te bieden heeft en ga weer wat meer terug naar de basis, de kern waar het leven om draait: Liefde, verbinding, vewondering en respect en dankbaarheid voor alles en iedereen om ons heen.
Dat gevoel van saamhorigheid, verbroedering en verbondenheid met elkaar, dat is wat ons samen sterk en sterker maakt.

Lieve allemaal, stay safe en gezond. Samen komen we hier doorheen.