Valentijnsdag 
De dag van de liefde.
Liefde voor alles en iedereen om me heen die me zo dierbaar is.
Maar hoezeer ik Valentijnsdag ook een mooie en symbolische dag vindt om te zeggen dat je iemand lief vindt, van iemand houdt of met te zeggen dat je speciaal om iemand geeft, toch heb ik deze dag niet nodig om anderen dat te laten weten. Sterker nog; voor mij is het elke dag Valentijnsdag en laat ik iedereen die me zo dierbaar is heel regelmatig (zo niet elke dag), doormiddel van het geven van een kus, een dikke knuffel of het versturen van een kaartje, een privéberichtje of een appje, weten dat ze in mijn hart zitten, dat ik aan ze denk, dat ze veel voor me betekenen en dat ik (zielsveel) van ze hou.

Mijn liefde
voor anderen en het leven zelf is zo immens groot, maar de liefde voor mezelf…daar heb ik nooit bij stil gestaan. En dat is eigenlijk best vreemd, want hoe vaak heb ik wel niet gehoord of ergens gelezen “Je kan pas van anderen (gaan) houden als je van jezelf houdt…”
Maar als dat zo is, waarom kan ik dan wel ongelooflijk veel van anderen houden en de wereld om me heen houden, maar hou ik niet persé van mezelf en ben ik al 32 jaar lang veel te kritisch en te streng naar mezelf toe?
Ik bedoel; ik heb mezelf nooit echt geaccepteerd om hoe ik eruit zie. Ik vind mezelf altijd te dik, vergelijk mezelf altijd met anderen in hoe ze eruit zien en sinds mijn twaalfde ben ik altijd enorm gefixeerd geweest op mijn gewicht, de cijfertjes op de weegschaal en met het niet tevreden zijn met hoe ik eruit zie (te dikke kont, te dikke bovenbenen en te dikke buik). Met als gevolg dat ik altijd aan het lijnen en jojoën ben.

Verandering begint bij jezelf
Een feit waar ik absoluut niet om heen kan en wil. En daarom heb ik me de afgelopen twee jaar flink verdiept in mijn eigen leefstijl, eetgewoontes, allergieën voor groentes en fruit en waarom diëten niet werken bij mij en juist een averechts effect op mij hebben.
En hoewel ik ontzettend veel geleerd heb en nog lang niet uitgeleerd ben op al deze gebieden, ben ik vooral in gaan zien dat het ontzettend belangrijk voor mij is om minstens net zoveel van mezelf te houden als dat ik van anderen hou.
Maar bovenal heb ik geleerd om niet meer te streng en te kritisch naar mezelf te kijken. Ik ben wie ik ben en dat is goed.
Het “perfecte plaatje” bestaat nou eenmaal niet en ja, ik mag dan wel geen maatje 36 en lange slanke benen hebben, maar ik heb gelukkig weer andere dingen (een bos haar met krullen en een exotisch tintje) waar anderen dan weer stik jaloers op zijn.
En daarom heb ik vanmorgen vroeg tijdens mijn ochtend journaling een belangrijk besluit voor mezelf genomen:
Vanaf vandaag, op Valentijnsdag, ben ik niet alleen maar lief voor anderen en de wereld om me heen, maar ook ga ik lief voor mezelf zijn door mezelf niet steeds meer met anderen te vergelijken in hoe ze eruit zien en door mezelf gewoon te accepteren in hoe ik eruit zie.
En als laatste ga ik de raad die ik altijd aan anderen meegeef, ook een keer aan mezelf geven:
Het leven is te mooi, te kostbaar en te kort om er niet volop in te staan. Dus geniet van alles wat je lief is, volg je hart en leef het leven zoals jij dat wil, want naast de liefde is het leven het mooiste cadeau dat me ooit gegeven is.

Ik wens jullie allen nog een hele liefdevolle, mooie, gezellige en fijne Valentijnsavond toe.
Liefs van Annemarie